rodzaj LYGUS

HETEROPTERA. HOMOPTERA. Pluskwiaki różnoskrzydłe, równoskrzydłe, piewiki (Auchenorrhyncha).
Awatar użytkownika
GrzegorzGG
Posty: 2636
Rejestracja: sobota, 5 maja 2012, 21:49
UTM: CA51
Specjalność: Heteroptera
Lokalizacja: Bielsko-Biała
Kontakt:

rodzaj LYGUS

Post autor: GrzegorzGG »

W Polsce mamy 5 gatunków:
Lygus (Hahn H., 1833)
- gemellatus gemellatus (Herrich-Schaeffer G.A.W., 1835)
- pratensis (Linnaeus C., 1758)
- punctatus (Zetterstedt J.W., 1838)
- rugulipennis (Poppius, 1911)
- wagneri (Remane, 1955)

Lygus gemmelatus był dotychczas uznawany jako gatunek występujący w środkowej i centralnej Europie, wliczając południową część Rosji, Azję Środkową, Kazachstan, południową-wschodnią część Syberii, Afrykę Północną i południowo-zachodnią Azję. Jednak w pracy Demchenki z 2004 wykazano, że L. adspersus jest synonimem L. gemellatus.
L. gemellatus f. adspersus jest formą, która zasiedla zimniejsze obszary. Zasięg gatunku jest zatem nieco większy niż podany wyżej.
W Polsce gatunek ten występuje na nizinach w suchych biotopach i dolinach dużych rzek. W Polsce powszechny. Za rośliny żywicielskie uważano niegdyś przedstawicieli rodziny Brassicaceae (prace z 1957 i 1973) jednak sądzi się, że ta rodzina to raczej rośliny pokarmowe L. rugulipennis. L. gemellatus woli rodzaj Artemisia, okazyjnie spotykany na Solanum tuberosum i Secale cereale. W Polsce znajdowany zwykle na A. campestris.

Lygus pratensis znany jest z licznych krajów europejskich, także z terytorium Chin, Iranu, Iraku, Gruzji, Kirgizji, Mongolii i paru innych. W Polsce jest to gatunek powszechny. Pojawia się na roślinach zielnych, zwykle z rodzin Asteraceae, Polygonaceae, Lamiaceae, Fabaceae, Apiaceae. Był też obserwowany na wielu gatunkach drzew. Notowany także jako drapieżnik polujący na Collembola, a także odżywiający się ludzką krwią (Wheeler 2001). W Polsce znany jest przede wszystkich z terenów łąkowych. Zimuje postać dorosła.

Lygus punctatus, podobnie jak poprzedni gatunek znany jest z wielu krajów europejskich, terytorium Chin i wielu państwa Azji. Stwierdzony również z Ameryki Płn. Do potwierdzonych stanowisk w Polsce zalicza się Góry Opawskie, park krajobrazowy Strobawa (Dolny Śląsk). Związany pokarmowo z Calluna vulgaris, w Szkocji z Juniperus spp. W Chinach odnotowany na Artemisia spp.

Lygus rugulipennis jest szeroko rozpowszechniony w całej Europie, występuje również w wielu krajach Azji, także w Ameryce Płn. W Polsce powszechny w całym kraju. Występuje głownie na roślinach z rodzin Asteraceae, Brassiceae, Fabaceae, jednak stwierdzono dla niego 387 gatunków z 57 rodzin (Holopainen i Varis 1991). W pracy Wheelera z 2001 potwierdzono jego skłonności do bycia drapieżnikiem Collemboli, a także jako odżywiającego się ludzką krwią.
W Polsce stwierdzany z różnych środowisk. Był też obserwowany jako zoofag, wysysający mszyce i jaja Agrotis segetum. Zimuje postać dorosła.

Lygus wagneri znany jest z licznych krajów Europy i Azji. Również z Ameryki Płn. W Polsce znany przede wszystkich z obszarów górskich i wyżynnych, choć być odławiany także na nizinach północnej Polski. W górach zasiedla wysoko położone łąki, polany i lasy. Zimuje postać dorosła. Rośliny żywicielskie: Lotus corniculatus, Rumex sp, Trifolium sp., Senecio sp., Potentilla silvestris.

Trzy spośród tych gatunków mogę pokazać na zdjęciach:
Lygus pratensis 1f.jpg
Original image recording time:
2015:05:05 08:11:11
Image taken on:
wtorek, 5 maja 2015, 06:11
Focus length:
79.17 mm
Shutter speed:
1/40 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
400
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus pratensis 1f.jpg (131.63 KiB) Przejrzano 4282 razy
Lygus punctatus 1f.jpg
Original image recording time:
2015:06:05 16:38:24
Image taken on:
piątek, 5 czerwca 2015, 14:38
Focus length:
79.17 mm
Shutter speed:
1/80 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
200
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus punctatus 1f.jpg (121.87 KiB) Przejrzano 4282 razy
Lygus punctatus 2f.jpg
Original image recording time:
2015:06:05 16:30:45
Image taken on:
piątek, 5 czerwca 2015, 14:30
Focus length:
89.73 mm
Shutter speed:
1/80 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
250
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus punctatus 2f.jpg (124.43 KiB) Przejrzano 4282 razy
Lygus wagneri 1f.jpg
Original image recording time:
2015:08:21 08:17:17
Image taken on:
piątek, 21 sierpnia 2015, 06:17
Focus length:
112.09 mm
Shutter speed:
1/125 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
100
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus wagneri 1f.jpg (137.19 KiB) Przejrzano 4282 razy
Lygus wagneri 2 f.jpg
Original image recording time:
2015:08:21 08:20:50
Image taken on:
piątek, 21 sierpnia 2015, 06:20
Focus length:
112.09 mm
Shutter speed:
1/100 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
100
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus wagneri 2 f.jpg (144.57 KiB) Przejrzano 4282 razy
Poniżej jeszcze zbliżenie na punktowanie u L. punctatus:
Lygus punctatus part.jpg
Original image recording time:
2015:06:05 16:38:24
Image taken on:
piątek, 5 czerwca 2015, 14:38
Focus length:
79.17 mm
Shutter speed:
1/80 Sec
F-number:
f/8
ISO speed rating:
200
Camera-model:
DMC-FZ72
Lygus punctatus part.jpg (92.19 KiB) Przejrzano 4282 razy
Informacje o gatunkach na podstawie: "Plant bugs (Heteroptera: Miridae) of Poland. J. GORCZYCA", Warszawa 2007.

W następnej części klucz. :)
Awatar użytkownika
GrzegorzGG
Posty: 2636
Rejestracja: sobota, 5 maja 2012, 21:49
UTM: CA51
Specjalność: Heteroptera
Lokalizacja: Bielsko-Biała
Kontakt:

Re: [owady Romanowa] 2015.08.08-09 świecenie - Hemiptera cz.1

Post autor: GrzegorzGG »

LYGUS: KLUCZ DO OZNACZANIA GATUNKÓW
Na podstawie: "Faune de France, tom 67. Heteropteres Miridae. E. WAGNER et H. H. WEBER", Paris 1964

Opis rodzaju.
Wielkość od 4,7 do 7,5 mm. Ciemię z marginesem. Kolce na goleniach czarne. Podstawa goleni z brązową plamą po zewnętrznej stronie, wierzchołkowa część ud z brązowymi pierścieniami. Kłujka dochodzi do tylnego biodra. Długość penisa stanowi 16-18 procent długości owada.
Gatunki tego rodzaju mają dwa pokolenia w ciągu roku w niektórych regionach (Anglia, Niemcy), podczas gdy w innych (Szwecja) tylko jedno.

W ORYGINALE:
Longueur de 4,7 a 7,5 mm. Vertex marginé. Épines des tibias noires. Base des tibias avec une tache brune a la face externe, sommet des fémurs avec des anneaux bruns. Le rostre atteint les hanches postérieures. Style gauche du male grand, le lobe sensoriel saillant, muni de dents. Apophyse du style gauche plus petite, courbée et aiguë. La longueur du pénis représente 16-18 % de celle de l'insecte. Spicule de l'ampuule (fig. 129, h-o) extremement petit. Structure E de la paroi postérieure de la bourse copulatrice de la female large et plus ou moins haute.
Les especes de ce genre ont deux générations annuelles dans quelques régions (Angleterre, Allemagne), tandis que dans d'autres régions (Suede) on n'en trouve qu'une seule.

KLUCZ DO OZNACZANIA GATUNKÓW

1 (6) Punktowanie półpokryw jest równomierne, punkty są zwarte a ich rozmieszczenie jest takie samo.

2 (3) Owłosienie części dorsalnej delikatne i gęste, nadające owadowi matowy wygląd. Długość 4,6 - 5,7 mm.
............................................................................................................................................ 1. RUGULIPENNIS
Rys. 129, e + m: 3 (2) Owłosienie części dorsalnej cieńsze i krótsze, nadający owadowi połyskujący wygląd.

4 (5) Tarczka z czarnym lub czerwonym wzorem w kształcie litery W (rys. 129, c). Koniec cuneusa z wyraźną, czarną kropką.
............................................................................................................................................ 2. WAGNERI
Rys. 129, c: 5 (4) Tarczka z czarnym miejscem (plamą) u podstawy (rys. 129, a). Koniec kuneusa wyraźnie czarno zakończony.
............................................................................................................................................ 3. PRATENSIS
Rys. 129, a + i: 6 (1) Punktowanie półpokryw jest nierówne, zwłaszcza w części wierzchołkowej występują gładkie przestrzenie.

7 (8) Tarczka z wzorem w kształcie litery W (rys. 129, b). Kolor czerwono-brązowy, czarniawy, rzadko szary.
............................................................................................................................................ 4. PUNCTATUS
Rys. 129, b + k: 8 (7) Tarczka z jedną lub dwoma czarnymi plamkami na środku u podstawy, rzadziej dwie plamy boczne (fig. 129 d, f, g). Kolor jasno zielonkawy, żółtawy lub żółty, często bardziej czerwone plamy.
Rys. 129, d, f, g: 9 (10) Część wierzchołkowa 2 segmentu czułka czarna. Przedplecze zazwyczaj z dwoma czarnymi okrągłymi plamami (rys. 128, e)
............................................................................................................................................ 5. GEMELLATUS
Rys. 128 oraz 129, d + l: 10 (9) Część wierzchołkowa 2 segmentu czułka jasno lub całkiem czarna

11 (12) Tylus na szczycie przyciemniony. Membrana z czarniawymi plamami w większej komórce (rys. 128, f)
............................................................................................................................................ 6. MARITIMUS
Rys. 129, g + o: 12 (11) Tylus na szczycie w dużej mierze czarny. Membrana bez wyraźnych czarnych plam w większej komórce (rys. 128, g)
............................................................................................................................................ 7. ITALICUS
Rys. 129, f + n:
Gdybyś Jacku życzył sobie jakichś innych informacji o innych rodzajach, to jeśli tylko już owe przerobiłem, z chęcią się podzielę.
Tymczasem pozdrawiam :)

i zmykam, bo może jakieś nowe dla Polski gatunki czekają ... :uciekam:

PS.
W ORYGINALE:
1 (6) La ponctuation des hémélytres est uniforme, les point sont serrés et leur espacement est partout le meme.
2 (3) Pubescence de la face dorsale fine et dense, de sorte que l'insecte prend un aspect mat. Longueur 4,6-5,7 mm. 1. rugulipennis
3 (2) Pubescens de la face dorsale plus fine et plus courte, de sorte que l'insecte prend un aspect brillant.
4 (5) Ecusson avec un dessin noir ou rouge en forme d'un W (fig. 129, c). Sommet du cuneus sans point noir distinct. 2. wagneri
5 (4) Ecusson avec une tache noire a la base (fig. 129, a). Sommet du cuneus avec une tache noire tres nette. 3. pratensis
6 (1) La ponctuation des hemelytres est inegale, surtout dans la partie apicale ou se trouvent des espaces lisses.
7 (8) Ecusson avec un dessin en forme d'un W (fig. 129, b). Couleur fonciere d'un rouge brunatre, noiratre ou rarement grisatre. 4. punctatus
8 (7) Ecusson avec une ou deux taches noires au milieu de sa base, rarement en plus deux taches laterales (fig. 129, d, f, g). Couleur fonciere d'un gris verdatre, jaunatre ou jaune clair, souvent en plus des taches rouges.
9 (10) Partie apicale de l'article II des antennes largement noire. Pronotum en general avec 2 taches discoidales noires (fig. 128, e). 5. gemellatus
10 (9) Partie apicale de l'article II des antennes claire ou etroitement noire.
11 (12) Sommet du tylus concolore, rarement rembruni. Membrane avec une tache noiratre dans la cellule majeure (fig. 128, f). 6. maritimus
12 (11) Sommet du tylus largement noir. Membrane sans tache distincte dans la cellule majeure (fig. 128, g). 7. italicus
PS 2. W kluczu Wagnera każdy gatunek też jest omówiony osobno. Jak będziesz zainteresowany to wkleje :)
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „HEMIPTERA”