....no właśnie. Ja również opiekowałem się szanownymi zwłokami sarny na łące nieopodal ukraińskiej granicy i były Silphy, lecz ani jednego grabarza. Liczyłem właśnie na nie (niekoniecznie humator'y), tudzież na inne nekrofilne gatunki. I tu mam pytanie do ludzi obeznanych z tematem. Otóż czy istnieje jakaś kolejność w zasiedlaniu truposzczaka chrząszczami? Czy np. "soczysty" trup ma swoich stołowiczów, poobgryzany i podsychający swoich, zaś pozostała skóra i kościotrup swoich amatorów? No i czy wielkość padła również ma swoje preferencje co do składu konsumentów, ot np. kret i sarna?Przemek K pisze:Nie spotkałem natomiast...nawet jednego egzemplarza Nicrophorus humator, a to ponoć nasz najbardziej pospolity grabarz....
Zdecydowanie tak. Na świeżaku pierwsze są chrząszcze z Silphidae - jednak na małych zwłokach; z tego, co obserwowałam, większe zasiedlane są przez Silphidy nieco później, w początkach rozkładu. Następnie Histeridae - również wkraczają, gdy trup jest jeszcze mięsisty, ale już dobrze rozkładający się. Mniej więcej w tym czasie pojawiają się kusaki, które częściej żerują na innych padlinożercach, niż bezpośrednio na zwłokach. Na resztkach skóry i zeschniętych resztkach mięsa pozostałych na kościach można natomiast znaleźć skórniki (głównie Dermestes sp.), przedstawicieli Nitidulidae (Omosita sp.) oraz Cleridae (np. Necrobia sp.).J.M. pisze:Otóż czy istnieje jakaś kolejność w zasiedlaniu truposzczaka chrząszczami? Czy np. "soczysty" trup ma swoich stołowiczów, poobgryzany i podsychający swoich, zaś pozostała skóra i kościotrup swoich amatorów?
Dołączam się również do podziękowań i pozdrawiamJ.M. pisze:dzięki wielkie wszystkim za odzew i wyjaśnienia.
Ha !!! Też onegdaj tak uczyniłem. Jajca były po pachy, bo kawałek dalej stał radiowóz i chłopaki mooooocno dziwnie mi sie przyglądali, jak zgarniam na środku E40 zwierka z jezdni do wora. No ale....zawiozłem go do lasu i na drugi dzień.....kota ni maWitek Płachta pisze:Ja też ....zgarnąłem z pobocza ...kota i wywiozłem go na wabia na skraj lasu.
Sztywny był, to pewne, bo był SZTYWNY, jednak jakaś franca mi go porwała. I tu przy tej okazji taka rada - zwierka trza przybić do gleby solidnym kołem na wylot, niczym osikowym kołkiem wampira. Solidnie, głęboko i co by kołek był wysoki (można z niskiego zwierza zdjąć górą). To że Witkowe koty pozostały na miejscu to cud. Już nie raz traciłem wabika i na przestrzeni tych prób opracowałem sobie we łbie taki właśnie sposób - mało ludzki, ale myślę że skuteczny. Nie wiem czy się sprawdzi, bo to dopiero teoria. Pozostaje mi wypatrywanie wabików na asfalcie (moja żona patrzy na mnie ze współczuciem jak cierpię widząc mięso na asfalcie).
. 
http://www.amentsoc.org/publications/be ... r-2009.pdfPisałem już o tym. Sprawa rozbija się o możliwość pokazania na zdjęciu mikrorzeźby pokryw; inne cechy różniące Silpha obscura od S. tristis przy okazach z całego zasięgu tych gatunków mogą być zawodne. Nie potrafię tak sfotografować powierzchni pokryw, żeby pokazać, o co chodzi. Klucz do całej Europy to trudna rzecz, bo pospolite gatunki rodzaju Silpha tworzą lokalnie tak różne morfologicznie populacje, że trzeba analizować kopulatory plus cały zestaw cech zewnętrznych, żeby je oznaczyć.J.M. pisze: a tak poza tematem - onegdaj miałeś w planie foto-klucz do omarlic (takie coś jak zrobiłeć o Nicrophorus'ach). Ja wiem że polskie są proste, ale może jakieś takie szersze (terytorialnie) ujęcie, może większy jakiś kawałek Jewropy?
a wydawało mi się, że Silphy to takie monotonne i jednorodne. A tu masz - różne populacje z odchyleniami w morfologiiPawel Jaloszynski pisze:bo pospolite gatunki rodzaju Silpha tworzą lokalnie tak różne morfologicznie populacje, że trzeba analizować kopulatory plus cały zestaw cech zewnętrznych, żeby je oznaczyć
Kapitalna sprawa. Czy gdzieś można pooglądać w internecie zdjęcia takich zmienniaków ? 
Widok tego udka może przyprawić o ból głowy 
