Tarczyk

[tiktaalik]

Wyglada mi na cos z Cassidinae. Próbowałem tutaj używać Raynoxa MSN-202, co okazalo się być niezwykle trudne ze względu na bardzo małą głębie ostrości i wskazanie użycia statywu, którego nie mialem. Fotka nadaje się do kosza, ale zanim się jej pozbędę, chcialbym zaspokoić swoją ciekawosć co do gatunku. O ile to możliwe. Data: 1 sierpnia.

[Dariusz Twardy]

Cassida vittata

[tiktaalik]

Dzięki. Przypuszczam, ze jest dość charakterystyczny ze wzgledu na kontrastowe ubarwienie.

[Aneta]

Przypuszczam, ze jest dość charakterystyczny ze wzgledu na kontrastowe ubarwienie.

Podobny, z błyszczącą smugą, jest C. nobilis - najlepszą cechą dla tych gatunków jest zabarwienie ud: z czarną nasadową połową nobilis, jasne (lub lekko przyciemnione przy nasadzie) - vittata.

[tiktaalik]

No pięknie. Tylko, że tarczyki są niezbyt skore do prezentowania swoich ponętnych ud.

[Aneta]

Fakt; dlatego w takim wypadku bierze się sześcionogiego kolegę w łapkę, ogląda co trzeba, a potem delikatnie odkłada na miejsce

[brakkonta]

Przypuszczam, ze jest dość charakterystyczny ze wzgledu na kontrastowe ubarwienie.

no pewnikiem nie tak do końca. Poniżej zdjątko z Folia Heyrovskyana. Numer 63 to też Cassidia vittata

[Aneta]

Numer 63 to też Cassidia vittata

Ale to już suszonka, chciałam zauważyć A wyschnięte tarczyki zawsze tracą kolor (przynajmniej te zielone, bądź z zielonymi elementami ubarwienia).

[brakkonta]

a te wszystkie pozostałe (i to niekoniecznie z tej strony) są cudownie zielone, nawet trawiastozielone. A i czerwienie nie spełzły. No to jak to z tymi suszonkami?

[Aneta]

Z moich doświadczeń: czerwienie u tarczyków są w miarę trwałe. Zieleń nigdy nie zostaje tak samo jaskrawa jak za życia, tylko nabiera mniej czy bardziej żółtawego odcienia*. A u gatunków takich jak nobilis czy vittata błyszczące smugi zawsze znikają, zostawiając co najwyżej jaśniejszy, czasami lekko zielony ślad.

*i tak jak widać to również na zdjęciach w Folii, blaknięcie zwykle zaczyna się od przedplecza

[L. Borowiec]

Te błyszczące smugi u Cassida vittata i C. nobilis to efekt załamania światła na płynie znajdującym się w komórkach pokryw więc nic dziwnego, że w miarę wysychania chrząszcza zanikają. Jako ciekawostkę mogę podać, że u niektórych gatunków z innych rejonów świata np. u Charidotella sexpunctata taka metalizująca barwa może się u żywych chrząszczy zmieniać pod wpływem stresu i normalnie złota lub zielona smuga nagle robi się purpurowo-czerwona. Zielony barwnik z kolei jest nietrwały i stopniowo się rozkłada. Szybkość rozkładu zależy od różnych czynników i czasem nawet okazy sprzed wielu lat część tej zieleni zachowuje. Lukas Sekerka, autor zdjęć w czeskiej ikonografii, starał się wybierać do fotografii w miarę świeże okazy stąd widać jeszcze tak dużo zieleni. Czerwienie są rzeczywiście bardziej trwałe, ale też zwykle w miarę schnięcia owada bledną.