Owady mniej lub bardziej interesujące. ?????

[adam k.]

Jeden z "ładniejszych" biegaczowatych i do tego z innej krainy.

[carabus1]

Kraina pochodzenia tego chrząszcza to Etiopia. Ma około 20 milimetrów. Rodzaj duży(165 gatunków). Oznaczenie do gatunku wcale nie takie niemożliwe, ponieważ w Etiopii występują tylko trzy gatunki z tego rodzaju. Ale wystarczy podać podrodzinę i już będzie dobrze.

[Aneta]

Craspedophorus latifrons?

[carabus1]

Craspedophorus latifrons?

TAK !

[adam k.]

Na zdjęciu samica Rosetea corfuella (Lvovsky, 2000), Turcja, 16.07.2023. Uważam, że ten niewielki motylek (11 mm) z rodziny Depressariidae zasługuje na miano interesującego. Jest to mój pierwszy egzemplarz, złowiony na światło. Notowany w okolicach, gdzie rosną drzewa oliwne (Olea europaea). Istnieje mapka występowania tego gatunku i innych z rodzaju, w tym miejscu byłaby wskazana, ale jest to wbrew prawom autorskim. Dlatego muszę przytoczyć zasięgi: Chorwacja, Macedonia, Grecja łącznie z Kretą i wyspami w pobliżu wybrzeża Turcji, Turcja, Cypr, Izrael. Są podobne gatunki np. R. rosetella (na zachód od Grecji, do Portugalii), tylko w Turcji nie występuje, za to mamy tam Cacochroa permixtella.

[adam k.]

Mamy tutaj jeszcze jeden gatunek do światła, z lokalizacji takiej samej, jak poprzedni motyl. Metasia gigantalis Staudinger, 1870 notowany na Cyprze, Krecie, Sycylii, Peloponezie, w Grecji kontynentalnej na północ do Macedonii. W Albanii (Butrint, Ksamil) Turcji i Libanie. Na zdjęciu samiec wraz z preparatem. Literatura "celowana" podaje wizerunki genitaliów, ale w necie jest pusto. Forum Entomologi Italiani nie wspomina o tym gatunku, za to są inne z rodzaju, tak na wiarę i stanowisko. W sumie cały genus "na oko" sprawia trudności i lepiej posiłkować się odwłokami, jest z pewnością łatwiej.

[adam k.]

Nie mogłem powstrzymać się przed pokazaniem, aż dwóch egzemplarzy , bardzo "świeżych", motyla Spoladea recurvalis (Fabricius, 1775). Odłowiłem znacznie więcej sztuk, do światła, również z tureckiej lokalizacji. Jest migrujący motylem, bardzo szeroko rozpowszechnionym, zwłaszcza w Azji i Afryce. Powszechny w regionach tropikalnych i subtropikalnych. Migruje bardzo daleko, spodziewany w różnych częściach globu. Karsholt i Razowski (1996) wymieniają przypadki notowania gatunku, także w Wielkiej Brytanii, Danii, Holandii, Niemczech i Hiszpanii (Malaga), nieznaleziony dotąd w Belgii. Larwy tego motyla z Crambidae, żerują na warzywach liściastych, zarówno na zewnętrznych, jak i wewnętrznych częściach roślin żywicielskich (liście, pędy, kwiatostan, korzenie) i powodują szkody (gnicie korzeni i więdnięcie liści ) na plantacjach warzyw. Narayanan i inni (1957), oraz Bhattacharjee i Menon (1964) odkryli, że jego gąsienice (S. recurvalis), są bardzo destrukcyjne, głównie dla Amaranthus spp.

[adam k.]

Teraz dla odmiany pokażę owada z rodziny Ascalaphidae, to pierwszy opisanym gatunek z rodzaju Deleproctophylla, a mianowicie D. variegata (Klug, 1834). Znany głównie z zachodniej Palearktyki. W Europie: Grecja (Chios), Azja: Cypr, Turcja, region Kaukazu (Aspöck et al. 2001), Irak (Kurdystan) (Scott 1929), Liban (lokalizacja typu gatunku), Izrael, Turkmenistan, Uzbekistan (Aleksandrow-Martynow 1926), Kirgistan (Krivokhatsky et al. 2015), Iran (Hamadan; SCMK, dane niepublikowane) i Afganistan (Muzeum Górnośląskie, dane niepublikowane ). W monografii Navása (1912b) z Hiszpanii i Francji znajdują się fałszywe zapisy dotyczące występowania, które zostały poprawione w monografii Monserrat i in. (2012). Jest to gatunek aktywny w dzień, ( ten na zdjęciu odłowiony do światła w Turcji) występujący na otwartych przestrzeniach, np. rozległych polach dzikorosnących zbóż Triticum dicoccoides i ugórach z Erucaria hispanica. D. variegata występuje na wysokościach od 430 do 1145 m n.p.m. w półsuchych i suchych śródziemnomorskich stanowiskach. Ciekawa praca znajduje się pod linkiem https://tiny.pl/c5mtj

[adam k.]

Rodzaj Pseudoterpna Hübner, w Europie reprezentowany jest przez cztery gatunki. W tym dwa podobne zewnętrznie: P. corsicaria i ten na zdjęciu ( Turcja południowa), P. coronillaria (Hübner, [1817]). Podgatunek ssp. cinerescens jest notowany we wschodniej Turcji. Gatunek w zależności od lokalizacji posiada wiele podgatunków, a zwłaszcza form. Wymienianie wszystkich, zajęłoby dużo miejsca i byłoby nudne, a przecież jest od tego literatura. Bogate opisy można znaleźć między innymi w Moths of Europe vol.2 P. Lerauta. Larwa pożywia się roślinami: Coronilla; Cytisus; Genista aetnensis, falcata; Retama sphaerocarpa; Ulex. Samiec na zdjęciu, do światła, "umaszczony" bardzo normalnie, znane są ciemniejsze egzemplarze. W przypadku P. coronillaria zgłaszane były obserwacje motyli w maju/lipcu, oraz w sierpniu/październiku.

[adam k.]

Dane dotyczące motyla z następnego zdjęcia w tym wątku, są tak niezmiernie skąpe, że trudno jest coś znaleźć w Internecie. Niewiele wizerunków motyla, a preparatów można darmo poszukiwać. Wiadomo o motylach, że jeżeli już, to przylatują do światła pojedyncze egzemplarze, też ten na zdjęciu w jednej sztuce złowiłem do światła, (Turcja). Prochoristis crudalis (Lederer, 1863), niewielki obszar występowania: Syria, Cypr, Kreta, Turcja. Gatunek został opisany przez Lederera jako „Botys crudalis” z Syrii. Męskie genitalia ilustruje Leraut (2012: ryc. 141b). Nadal ważność tego gatunku jest niejasna. Sprawdzenia wymaga nie tylko rodzaj Prochoristis Meyrick,1890, ale także cała Cybalomiinae, komentarz (M.Nussa 2012). W literaturze rodem z Turcji czytamy, że okaz z prowincji İçel , Anamur, należy prawdopodobnie do tego gatunku. Bardzo podobny Prochoristis rupicapralis (Lederer,1855), również należy do entomofauny Turcji.

[adam k.]

Phycita poteriella (Zeller, 1846) ,jest następnym motylkiem z dużej podrodziny Phycitinae Zeller, 1839. Na zdjęciu egzemplarz odłowiony na upatrzonego, przed zmierzchem, ale następne przylatywały do UV, (Turcja). Pierwszy opis i obecny synonim pochodzi od: Turati (1911), gatunek P. kruegeri, Włochy (Rzym., prowincja Monte Aurore). Jest blisko spokrewniony z Phycita coronatella (Guenee, 1845). W literaturze umieszczono ten gatunek z dopiskiem, że "P. kruegeri jest wątpliwym taksonem, prawdopodobnie identycznym z poteriella". Dużo i dokładnie w temacie systematyki, podobnych i mylnie oznaczonych osobników, pisali Plant & Slamka (2016). Jest naprawdę wiele opracowań autorów z różnych stron Europy, dlatego nie ma większego sensu przytaczać innych lokalizacji. Oczywiście wątki tureckie powinny tu wybrzmieć, z tytułu pochodzenia okazu. Oryginalne odniesienie w literaturze z Turcji: Nephopteryx poteriella Zeller, 1846, Isis von Oken 1846: „Europejska Turcja”. Materiał: Bahçesaray, Paşaköy 1600m, 4 8 2016, M. Kemal & A.Koçak leg. Całościowy preparat samca znalazłem pod linkiem https://tiny.pl/c1rlc . Motyl występuje w różnych siedliskach lasu dębowego (Quercus). Autorzy określają gatunek jako rzadki, niedawno stwierdzony w faunie prowincji Van.

[adam k.]

Duponchelia fovealis Zeller, 1847, motyl ten jest lokowany w rodzinie Crambidae. Pochodzi z regionu Morza Śródziemnego i Wysp Kanaryjskich, jednak są dane o jego występowaniu w różnych regionach Europy, Azji, Afryki i Ameryki Północnej Epstein (2004); Bonsignore i Vacante (2010). Jest też pierwsze doniesienie o tym gatunku z Ameryki Południowej Zawadneak i inni (2016). W 2010 roku w różnych regionach stanu Paraná w Brazylii zaobserwowano dużą inwazję larw D.fovealis na uprawach truskawek, powodującą uszkodzenia korony, liści, kwiatów i owoców rośliny. Jak widać, zasięgi występowania motyla są ogromne i co się z tym wiąże, są różne rośliny żywicielskie larw. Jest to gatunek ciepłolubny, występujący w Europie Środkowej, głównie w szklarniach, skąd wydostaje się na łono natury z różnymi roślinami. W przypadku łagodniejszej zimy gatunek może hibernować w fazie poczwarki. Zanotowany został również w Polsce, Raczka (2013). Na zdjęciu egzemplarz z południowej Turcji, złowiony do światła na ekran w okolicach ogrodów warzywnych.

[adam k.]

W kończącym się sezonie miałem szczęście uzupełnić ilościowo (do swojego zbioru) podrodzinę Geometrinae. Mianowicie z dwóch odległych od siebie stanowisk (Macedomia Płn., Turcja) dołowiłem gatunek Eucrostes indigenata (De Villers, 1789). Na trzech kolejnych zdjęciach, to samiec z Macedonii Płn., Drugie zdjęcie Turcja płd., ostatnie Bułgaria, dolina rzeki Strumy. Rozpiętości skrzydeł motyli (dane literaturowe) mieszczą się pomiędzy: samiec 15mm (czasami mniejsze pod koniec sezonu), samica 15 – 20 mm. Egzemplarz z Turcji wpisuje się w tezę o końcu sezonu, czyli jest naprawdę miniaturką w porównaniu do innych. Motyl wyrósł zaledwie do 11,5 mm rozpiętości skrzydeł. Dla objaśnienia dodam, że gatunek wcale nie łowi się liczniej, tylko pojedynczo, najwyżej parami. Inne informacje dotyczące stanowisk i ilości odłowionych okazów znalazłem w literaturze i tutaj przytaczam. Pierwsze dane zbieżne z moim pierwszym zdjęciem: Macedonia Płn., Prilep (1 samiec, 1 samica) 1971 VIII 03; (1samiec, 1 samica) 1971 VIII 07; (1 samiec, 1 samica) 1972 V 26; (1 samiec) 1972 VII 04; (1 samiec) 1972 VII 08. Bułgaria Melnik: (1 samiec) 1978 VII 21, L. Ronkay leg.; (1 samiec) 1981 IX 24, L. Ronkay leg. , (1 samiec). Góry Pirin , Melnik-Rozen [żadnych dodatkowych danych] (1 samiec). Pirin, Rozhen Monastery (1 samiec)1976 VII 13, I. Balogh leg. E. indigenata występuje w formach: nudilimbaria Mabille, 1880; f. lanjeronica Hausmann, 1996; f. aerizusa Leraut nov. Motyla można spotkać od kwietnia do września, potrójny lęg. W pasie śródziemnomorskim od Hiszpanii do cieśniny Bosfor. Izolowane stanowiska na Węgrzech i w południowej Hiszpanii. Poza kontynentem europejskim stwierdzony w Afryce (Algieria, Tunezja, Liban), Australii i Chinach. Na koniec należy wspomnieć, że wszystkie motyle z gatunku, te na zdjęciach i w gablocie były złowione do światła.

[adam k.]

Na zdjęciu Ulochlaena hirta (Hübner, [1813]) . Z pracy dotyczącej rzadkich i nowych gatunków motyli dla Serbii, link https://tiny.pl/cjddb dowiadujemy się wiele informacji. Dla tego kraju to nowy takson i rzadki, notowany w miejscowościach: Starac, 11.XI.2015, 2 samce ; Vražji Kamen, 12.XI.2015, 1 samiec. Mój egzemplarz jest z lokalizacji jak na etykiecie, Vardar, Demir - Kapija, obecnie Macedonia Płn. Jeszcze dalej w kierunku północnym, notowany z Rumunii, w ciągu ostatnich 50 lat jedynie z Dobrudży (RÁKOSY 1996). W literaturze U. hirta wskazywana jest jako gatunek rzadki i lokalny, przylatujący do światła nadfioletowego i mieszanego (Prola i in., 1978b; Berio, 1985). Obserwowany na wysokościach pomiędzy 800 a 1650 m, podczas prowadzonych badań w miejscowości Marsice (Serbia), przeprowadzonych przy użyciu silnych pułapek świetlnych, stwierdzono, że do ultrafioletu motyle przylatywały częściej (Grassi, 2003). Samce mają funkcjonalne skrzydła, podczas gdy samice są bezskrzydłe, dorosłe osobniki nie pobierają pokarmu. Jest to gatunek jednopokoleniowy (Ronkay i in., 2001).

[adam k.]

Nawiążę do wcześniej pokazanego w tym wątku gatunku R. corfuella. Poniżej na zdjęciach Problepsis ocellata (Frivaldszky, 1845). Te dwa gatunki występują na tej samej rośliny żywicielskiej, jaką jest drzewo oliwne (Olea europaea). Egzemplarze (na zdjęciach) pochodzą z tego samego stanowiska w Turcji. Muszę napisać parę słów o taksonomicznej hierarchii gatunku w podrodzinie. W Turcji wyodrębniono 4 rodzaje należące do podrodziny Geometrinae. Zidentyfikowano 9 gatunków, w tym (Problepsis Lederer, Rhodostrphia Hubner, Scopula Schrank). P. ocellata występuje we wschodniej części Morza Śródziemnego, tj. na wyspach greckich, Krecie i wybrzeżach zachodniej Turcji. Drugi podgatunek ssp. cypria , tylko na Cyprze. Motyle przylatują do światła.

[adam k.]

Na zdjęciach egzemplarze Euchromius rayatellus (Amsel, 1949) z Turcji kontynentalnej. Nazwa gatunkowa pochodzi od miejsca Darband - Rayat w irackim Kurdystanie, tam został stwierdzony po raz pierwszy. Śródziemnomorsko-irański obszar występowania, a dokładniej: Europa Południowa, Ukraina, Armenia, Turcja, Syria, Jordania, Afganistan, Iran i Irak. W Izraelu: Galilea, Dolina Górnego Jordanu i Wzgórza Golan. Okres "zarezerwowany" dla imaga, od maja do września. Motyl jest polifagiem, roślinami żywicielskimi są różne trawy. Podobne gatunki w rodzaju to: E.superbellus, E.mouchai, E.gozmanyi, E.ramburiellus. Dlatego też zaleca się wykonanie preparatyki aparatów kopulacyjnych, to w tym przypadku niezbędna czynność. Zasięgi gatunków w tej grupie pokrywają się prawie całkowicie, najdokładniej dla E.superbellus i tytułowego motyla.

[Jacek Kurzawa]

Na zdjęciach egzemplarze Euchromius rayatellus (Amsel, 1949) .... Nazwa gatunkowa pochodzi od miejsca Darband - Rayat w irackim Kurdystanie, tam został stwierdzony po raz pierwszy.

Autor opisał go mając 44 lat a potem żył jeszcze 50 następnych Fajny życiorys Entomologa.
https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Georg_Amsel

Przy okazji, to "został stwierdzony po raz pierwszy" jest dla mnie trochę niezgrabne. Został opisany na podstawie okazów pochodzących z Rayat.
Opis gatunku jest stwierdzeniem występowania (faunistycznym) w regionie jako konsekwencja opisu nowego taksonu (taksonomia). Może tylko ja na to zwracam uwagę, ale to taka bardzo luźna uwaga, tak, żeby sobie podyskutować online czasami.

Bardzo ładne Crambidae gratuluję!

[adam k.]

Odnoszę się do wpisu Jacka i uwagi do mojego określenia "został stwierdzony po raz pierwszy", to oczywiście było mało fachowe. Wachlarzykowate są faktycznie interesujące i ładne . Specjalnie dla Ciebie teraz wstawiam równie ładnego motyla, myślę, że się spodoba .
Helcystogramma lamprostoma (Zeller, 1847), niewielki motylek z innej rodziny Gelechiidae. Larwy żerują na roślinach z rodzaju Prosopis, Combretaceae. Gatunek opisany na podstawie jednego samca pochodzącego z Sycylii. Po latach we Włoszech stwierdzony jeszcze tylko w Sardynii (Baldizzone i in. 1995). Gatunek afrotropikalny, występujący w większości śródziemnomorskich krajów Europy. Jednak zacytuję dokładne wszystkie lokalizacje, jakie znalazłem: Hiszpania (z Wyspami Kanaryjskimi), Portugalia, Francja, Malta, Włochy (Sycylia i Sardynia), Afryka Północna, Turcja, Bliski Wschód, Indie, Indonezja, Kamerun, Wyspy Zielonego Przylądka, Etiopia, Nigeria, Gambia, Kenia, Tanzania, Zimbabwe, Malawi, Namibia, Republika Południowej Afryki (Karsholt i Riedl 1996);( Ponomarenko 2009); (De Prins i De Prins 2018). Jak widać gatunek szeroko rozsiedlony, ale nie zawsze często spotykany. Łowiony do światła sztucznego, również w przypadku motyla na zdjęciu. W stanowisku zaobserwowałem tylko trzy egzemplarze w czasie dwóch następujących po sobie „świeceń” nocy.

[adam k.]

W skład rodziny Pterophoridae wchodzi rodzaj Puerphorus, do niego zalicza się tylko jeden gatunek Puerphorus olbiadactylus (Millière, 1859). Zewnętrzne cechy przydatne do oznaczenia rodzaju opisano w kluczu, tak to wygląda: Przednie skrzydła rozdzielone prawie do środka, oba końce zaostrzone. W płacie przednim brakuje żyłek promieniowych r2 i r5, natomiast w skrzydle tylnym występują obie żyły. Każde pióro tylnego skrzydła z dwoma żyłkami. Myślę, że niczego nie pokręciłem, przepisując z oryginalnego tekstu. W przypadku tego egzemplarza korzystałem z wizerunku aparatu kopulacyjnego pod linkiem https://tiny.pl/c4875, dla ułatwienia w poszukiwaniu na stronie 110. Znajdziemy też wizerunek aparatu genitalnego samicy tu https://www.persee.fr/doc/bsef_0037-928 ... 08_3_16967 na stronie 281, (musiałem wstawić pełny link, skrócony nie działa) autorstwa Jacques Nel. Gatunek motyla znany (nie tylko) z krajów śródziemnomorskich: południowa Francja, Sardynia, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Sycylia, Wyspy Kanaryjskie, Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Palestyna, Azja Mniejsza, Liban, Cypr, Grecja, Kreta, Turcja, Iran, Afganistan, Jordania. W literaturze istnieją synonimy: Gypsochares leptodactyla Staudinger; Pselnophorus hemiargus Meyrick ; Gypsochares dactilographa Turati. Larwy motyla żerują na kilku gatunkach roślin z rodzaju Zachwap (Phagnalon Cass.). W stanowisku widziałem nieliczne, krzaczaste skupiska przesuszonych roślin.

[adam k.]

Cryphia ochsi (Boursin, 1940), jest motylem o zasięgu śródziemnomorskim, dokładniej ograniczonym do środkowej i wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. W Lewancie notowany jedynie w Libanie i Izraelu. W Izraelu: cała strefa umiarkowana, szczególnie w makii. Dość pospolity w Dolinie Hula, na Wzgórzach Golan i w Galilei. Znajdowany w środowiskach leśnych. Okres lotu przypada na maj-sierpień. Rośliny żywicielskie nieznane, prawdopodobnie porosty, podobnie jak u innych w rodzaju Cryphia. W Izraelu larwy znaleziono w lipcu-październiku na suchych łodygach i gałęziach Acer negundo, Arbutus andrachne, Cotoneaster franchetii, Elaeagnus pungens, Morus alba, Pinus halepensis, Pistacia atlantica i Pyracantha spp. (HALPERIN I SAUTER, 1991- 1992). Na Bałkanach Północnych jest lokalnym gatunkiem. W Macedonii Północnej występuje w środkowej i zachodniej części kraju (Kasy 1961, Thurner 1964). C. ochsi występuje głównie wraz z bardzo podobnym (imago, aparaty kopulacyjne) C.algi. Jak się wydaje, strefa kontaktu tych dwóch gatunków jest wciąż nie do końca poznana. Chociaż większość znalezisk z wybrzeża i wysp, należy do C. ochsi, Obydwa gatunki preferują niższe wysokości, od czasu do czasu notowano motyle z wyższych wysokości tak jak w przypadku egzemplarzy z Hercegowiny. Obydwa gatunki współistnieją, co sprawia, że identyfikacja oparta wyłącznie na położeniu geograficznym jest niewiarygodna. Koniecznie należy preparować aparaty kopulacyjne! Ten egzemplarz ze zdjęć złowiłem do światła na wybrzeżu morskim w Turcji. Pomimo preparacji miałem nadal „mętlik” w głowie, tylko co do gatunku. Musiałem konsultować się ze specjalistami w tej grupie. Po oględzinach zdjęć Kære Bjarne i Ole Karsholt rozstrzygnęli, chociaż nie było to łatwe, taką odpowiedź otrzymałem od pierwszego korespondenta.

[adam k.]

Na zdjęciach Caradrina montana Bremer, 1861, sówka o rozpiętości skrzydeł 26 - 31 mm. Skrzydło przednie jest bladoszare lub brązowoszare. Plamka nerkowata ma białe kropki na obwodzie, na zdjęciu słabo widoczne. Przepaski są zwykle podzielone na drobne plamki. Wzdłuż żyłki przedniej skrzydła występuje 4 lub 5 czarnych znaków. Tylne skrzydło jest białe z ciemną plamką na końcu (Powell i Opler, 2009). Dorosłe osobniki latają w lecie i wczesną jesienią. Gatunek występuje w całej Europie (góry) i w zachodniej Azji, a także na kontynencie amerykańskim. W Kalifornii donoszono, że dorosłe osobniki latają od połowy lutego do listopada i jest bardzo prawdopodobne, że mają 3 lub 4 pokolenia (Powell i Opler 2009). C. montana występuje na zachodzie Ameryki Północnej, w tym na Alasce, Jukonie, na zachód do Nowego Meksyku, na północ do Manitoby, a także kilka ostatnich stwierdzeń z południowego Ontario. Larwy C. montana żerują na liściach lucerny (Medicago sativa), jastrzębca (Hieracium spp.), babki lancetowatej (Plantago spp.) i ostropestu zwyczajnego (Sonchus spp.) (Powell i Opler, 2009). Mój motyl pochodzi z Kazachstanu, (Ерейментау) Jerejmentau, 100 km na północny-wschód od Astany. Egzemplarze (samca i samicę) zasuszone w naturalnym ułożeniu, bez etykiet, ale z dokładnymi danymi miejsca odłowu pozyskałem w drodze wymiany, na naszej giełdzie.